Lood-antimoon accu

De loodantimoonaccu is in basis nog dezelfde accu met gepasteerde roosterplaten zoals die 120 jaar geleden door Sellon en Volckmar werd geconstrueerd.

Basis voor de loodantimoon accu is een roosterplaat uit een legering van lood met een antimoon, soms tot wel 12% of meer. Het antimoon versterkt het zachte lood, zorgt voor betere hechting van actieve massa en beschermt tegen corrosie. Vaak worden extra bestanddelen zoals selenium en zelfs arsenicum toegevoegd om de eigenschappen verder te verbeteren.

Bij het gassen aan het eind van de lading kan uit het antimoon een zeer giftige gas ontstaan: Stibine, ook wel antimoonhydride (SbH3) genoemd. De geur is onmiskenbaar die van rotte eieren. Stibine is thermisch niet erg stabiel: het ontbindt langzaam bij kamertemperatuur. De ontbindingsproducten zijn waterstof en antimoonmetaal, dat als een dun laagje neerslaat op de negatieve plaat. Hierdoor daalt de gasspanning aan de negatieve plaat met soms wel 200mV zodat de accu eerder gaat gassen en dus meer water verbruikt. Ook stijgt de zelfontlading.

Naarmate er meer antimoon is afgezet op de negatieve plaat zal bij het laden ook meer stibine worden gevormd. Meer stibine betekent meer antimoonafzetting op de negatieve plaat en zo komt het dat het watergebruik en de zelfontlading van een loodantimoonaccu met het verstrijken van de tijd steeds hoger wordt.