AGM batterijen

In 1972 ontwikkelde een onderzoeksteam van de Amerikaanse Gates Rubber Company ten behoeve van de luchtvaart een veilige recombinatiebatterij met een hoge energiedichtheid d.w.z. capaciteit als functie van het gewicht. Dit werd bereikt door positieve en negatieve platen van een calciumlegering te scheiden door microporeuze glasvezelmatten waarin het elektrolyt door capillaire werking is geabsorbeerd. De techniek heet daarom Absorbed Glass Matt ofwel AGM.

Microporeuze glasmatseparatoren bestaan uit dunne, holle buisjes van ongelijke lengte. Deze glasmatjes zijn slechts voor ca 95% verzadig met elektrolyt, de rest staat noodzakelijkerwijs ter beschikking van de zuurstofmigratie naar de negatieve plaat. Deze conditie noemt men Starved Electrolyte. Om het gemis aan elektrolyt op te vangen past men in AGM accu's een verhoogde concentratie toe met een SG van 1.30. Starved electrolyte heeft een aangename werking op de levensduur van een een AGM accu. Bij te diepe ontlading zal de beperkte hoeveelheid elektrolyt uitgeput zijn voordat blijvende schade wordt aangericht.

Diepontlading?
Door velen wordt een AGM accu automatisch bezien als een diepontladingsaccu, geschikt voor zware cyclische toepassingen. Dat is niet noodzakelijkerwijs het geval. Net zoals bij de 'natte' loodzwavelzuur accu's, wordt het cyclisch vermogen bepaald door de constructie van de platen, niet door het op enigerlei wijze gebonden zijn van de elektrolyt. AGM accu's dienen oorspronkelijk voor gebruik in stationaire opstellingen, met name noodstroomvoorzieningen in telecom. Door gebruik van dikkere platen kunnen zeer goede cyclische eigenschappen worden bereikt, welke vergelijkbaar zijn met maar die van een cyclische gelaccu. Dat neemt helaas niet weg dat veel AGM accu's die met name in recreatieve toepassingen worden aangeboden, in feite stationaire accu's zijn. Zodra op zo'n accu de levensduur in jaren wordt uitgedrukt, weet je eigenlijk al genoeg...